Manager Corné gaat voor leven in vrijheid

Manager Corné de Korte: ‘Het contact met bewoners en collega’s spreekt mij het meest aan in dit werk. Het bezig zijn met de ontwikkeling van collega’s en soms ook bewoners vind ik erg mooi om te zien. Wie zijn ze en waarin kunnen zij zich nog verder ontwikkelen?

Vanuit mijn rol als manager ben ik gericht op ontwikkeling en groei. Zo leer ik zelf ook nog iedere dag. We zijn geen van allen perfect, daarom is er altijd wel iets te ontdekken en te leren. Zowel bij jezelf als bij een ander. Hoe mooi is dat?!

Geen dag hetzelfde

Geen dag is hetzelfde als manager, de ene dag kan het rustig zijn, de andere dag juist heel intensief. Belangrijk vanuit mijn rol als manager is om goed overzicht te houden op wat er speelt in de locatie, de zogenaamde helicopterview. Tegelijk vraagt het werk soms om sterk inhoudelijk in te zoomen op een bepaald onderwerp/probleem. Het leuke is dat dat zorgt voor heel afwisselend werk.

Wat ik zoal doe op een dag? Ik heb veel overleggen, persoonlijke gesprekken, ongeplande situaties en ga het gesprek aan met bewoners die het moeilijk hebben. Ook zijn er heel veel praktische zaken te regelen, zoals het fiatteren van de uren, contacten onderhouden, de formatie passend krijgen en houden en zieken begeleiden. Soms lopen de zaken goed, dan hoef ik alleen hier en daar mee te denken, soms is het juist nodig om oude patronen te doorbreken en veel tijd en energie te steken in een bepaalde verandering.

Zelforganiserend

Het bezig zijn met mensen is de kern van mijn werk. Het met elkaar verantwoordelijk werken wat een aantal jaar geleden is gestart binnen Waardeburgh vind ik een mooi uitgangspunt. Ik vind het geweldig om te zien hoe nieuwe ideeën naar boven borrelen bij collega's en uiteindelijk ook vorm krijgen in de praktijk. Soms mag ik daarin dan meedenken en hun plannen mee vormgeven, maar het komt ook voor dat ik daar juist het voortouw in neem.

Toen ik net begon als manager van Pedaja moesten collega’s nog erg wennen aan het idee van zelforganiserend werken. Vooral het grote gevoel van verantwoordelijkheid wat je hebt bij deze manier van werken vonden mensen erg lastig. Toch denk ik dat het een kwestie is van mindset, want de meeste van ons hebben het thuis ook goed op orde, dat kun je dan toch ook op je werk? Zo mooi om te zien hoe de teams in Pedaja zich in de afgelopen jaren steeds meer hebben ontwikkeld. Ik zie steeds vaker initiatieven ontstaand die uitgroeien tot iets moois. We zijn er nog niet, maar er zijn goede  stappen vooruit gemaakt.

Identiteit

We hebben binnen Pedaja ook een krantje, de Pedaja-bode. Daarin mag ik ook regelmatig een stukje schrijven, vaak heeft dat ook een link met het geloof. Ik vind het mooi dat ik binnen Waardeburgh vanuit mijn rol als manager daarin kan delen met anderen. De laatste keer schreef ik over dankbaarheid. We hebben het zo goed in Nederland en toch kunnen we soms zo ontevreden zijn. Wanneer ik dan denk aan zoveel landen elders in de wereld waar mensen leven met zoveel minder luxe en zekerheid en toch zo krachtig leven in vol vertrouwen en dankbaarheid in God, dan kunnen wij daar hier in het westen van leren. Het is voor mij een streven om te leven vanuit die dankbaarheid.

In mijn werk als manager spreek ik veel mensen die dingen vertellen waar ze persoonlijk mee worstelen. Voor mij persoonlijk is het geloof een onderlegger in mijn leven en soms helpt het anderen als ik daar iets over deel met hen in moeilijke situaties.

Ook tijdens de coronaperiode ontstond er, doordat er zoveel weg viel, bij veel bewoners een stuk onzekerheid. Zo viel het fysieke contact weg met familie en ontstonden er allerlei (nare) regels. Daarom heb ik toen regelmatig tijdens de ochtendkoffie in het restaurant de dagopening voor de bewoners opgepakt. Ik vond het mooi om juist toen ook vanuit het geloof een stukje hoop en vertrouwen mee te kunnen geven.

Leven in vrijheid

Leven in vrijheid is voor iedereen zo logisch, maar in een verpleeghuis waren we dat toch niet meer gewend. Toen ik bij Waardeburgh kwam werken en hoorde over de visie ‘Leven in vrijheid’, was dit voor mij een trigger omdat ik persoonlijk ook sterk overtuigd bent in het werken vanuit de autonomie van de bewoner. Met de visie ‘Leven in vrijheid’ geloof ik dan ook echt in de eigen keuze van bewoners. In de oude vorm werkte we te veel vanuit de gedachte dat een verpleeghuis sterk vergelijkbaar moet zijn met een ziekenhuis. Gelukkig is die visie nu gekanteld en is er veel meer ogen gekomen voor het welzijn van bewoners.



We hebben nu een nieuwe visie, gericht op wonen, gericht om de bewoner zichzelf te laten zijn. Binnen Pedaja zijn we op 1 juni 2022 gestart, maar het is een proces wat niet af is. Het kan eigenlijk ook nooit klaar zijn. Werken vanuit de visie Leven in vrijheid is een continu proces van kijken naar wat de individuele bewoner nu echt nodig heeft en daar met je zorgaanbod op inspelen. We proberen hier zo ver mogelijk in te gaan. Inmiddels hebben we hier ook diverse zaken voor in stelling gebracht, zoals de aanleg van een grote tuin, de inzet van welzijnsmedewerkers, een sportcoach, maar ook zijn dus de deuren open gegaan van de gesloten afdeling. Zo kan iedere bewoner vrij bewegen door het hele huis en daar buiten.

Zie de mens

De visie om te werken vanuit de autonomie van de bewoner leeft al langer bij mij. Lang geleden hoorde ik het verhaal van Jaap Bressers, een leeftijdsgenoot, die een duikongeluk kreeg in Spanje, hij brak hierbij zijn nek en kwam in het ziekenhuis te liggen. Hij was vanaf zijn nek verlamd. De zorg was heel goed, maar hij voelde zich zo verdrietig en eenzaam. Hij sprak namelijk de taal niet. Niemand begreep hem. Tot er een verzorgende bij hem kwam die Carlos heette. Carlos sprak ook geen Nederlands, maar praatte in het Spaans aardige woorden en legde een hand op zijn schouder. Carlos werd voor Jaap een lichtpuntje op de dag en zijn drijfveer om door te gaan. En zo zie ik ook de zorg in het verpleeghuis. De zorg moet natuurlijk goed zijn, maar uiteindelijk gaat het om het echt zien van de bewoner. Echte aandacht hebben voor het individu. De bewoner zien als mens, dat is het allerbelangrijkste. Zie het echte verhaal achter de mens.

Ook in de samenwerking met collega’s vind ik dat heel belangrijk, zie elkaar als mens. Zie de mens achter de mens en zie het verhaal achter het verhaal. We kunnen ons soms snel aan elkaar irriteren, snel oordelen over elkaar. Maar daardoor ontnemen we elkaar de kans om onszelf te zijn. Om te laten zien wie je bent, om de ander de ruimte te geven zichzelf te laten zien. Laten we daarom in de zorg oog houden voor bewoners, maar ook voor elkaar. Als we elkaars talenten zien en optimaal gebruiken, zijn we beter voorbereid op een toekomst met meer ouderen en minder zorgmedewerkers.